Loslaten

Twee witte wantjes bungelen aan touwtjes uit de mouwen van jouw jas. Jouw hand zoekt naar de mijne. Ik kan jou nog niet loslaten. Toch weet ik dat het moet. Niet nu, maar ooit.

Ieder van ons moet een keer loslaten. Maar hoe doe je dat? Je kind loslaten, omdat het opgroeit. De liefde loslaten, als het niet meer past. Het leven loslaten als de dood haar intrede maakt. Hoe laat je iets of iemand gaan waarvan je zoveel houdt?

Het is je overgeven aan de angst, het verdriet en de leegte die komt als hij er niet meer is. Maar ook erop vertrouwen dat het universum het beste met je voor heeft, dat liefde overal is.

Vertrouwen
Maar hoe kun je vertrouwen als je verteerd wordt door angst, misselijk bent en niet kan eten en trilt van de spanning in je lijf? Als je aan niks anders kan denken dan aan hem en de toekomst die je in zijn ogen zag? Hoe kan het vertrouwen naar binnen stromen?

Adem
Je adem lijkt de enige houvast in deze woeste storm. Je moet doorgaan met ademen, dat is alles. Het doet wel pijn, maar jij bent niet je pijn. Laat je adem de weg naar binnen leiden, naar je hart dat weet dat je opnieuw kan liefhebben. Een dankbaar hart, dankbaar voor de liefde die je deelde en de verbinding die je voelde. Maar ook dankbaar voor de groei die je hebt doorgemaakt, de lessen die je hebt geleerd waardoor je nooit meer dezelfde zal zijn als voorheen.

Durf jij het, loslaten? Durf jij je angst in de ogen te kijken en te groeien of kies je ervoor om stil te staan? Durf jij het verlies dat je met je meedraagt een plek te geven? En wanneer laat je echt los? Kun je loslaten en tegelijkertijd hopen dat iemand bij je blijft? Of betekent loslaten, ook geen hoop meer koesteren? 

Ik denk dat het ultieme loslaten betekent dat je kan berusten in dat wat er nu is. Ik weet niet of ik dat kan, maar ik ga het aan, want ik wil niet meer bang zijn, maar samen zijn, mijn leven en de liefde delen, allebei vrij van angst. 

Wil jij ook vrij zijn van angst in de liefde? Ik kan jou helpen.