Egoshow

Ik krijg geen adem en mijn keel wordt dichtgeknepen. 'Help, help,' roep ik en ik zwaai met een arm in de lucht. Kom hier, het gaat niet goed.

Gauw komt mijn begeleider bij me, 'Ik help je, wat is er aan de hand?'

'Ik stik, ik haal geen adem. Ik ga dood.'

Ze slaat een arm om me heen. 'Je gaat niet dood. Luister naar me. Adem rustig in, rustig uit.'

Zo zitten we een tijdje en mijn ademhaling wordt rustiger. Mijn angst zakt en maakt ruimte voor verdriet. Hevig snikkend laat ik de tranen stromen.

Ze had gelijk. Ik ging niet echt dood, maar het leek wel zo.

Foto: Mark Cross

Paniekaanval
Iedereen die weleens een paniekaanval heeft gehad, zal dit herkennen. Het lijkt alsof je doodgaat en je hebt geen controle meer over de situatie. Voor sommigen geldt dat zij na een paniekaanval bang blijven, bang dat ze er weer een krijgen, bang om te stikken, bang om dood te gaan.

Ik weet niet beter dan dat ik al mijn hele leven worstel met verlatingsangst, waarbij doodgaan de ultieme vorm van verlating is. Zo was ik altijd bang dat er iets ergs zou gebeuren met de mensen van wie ik hield en in relaties was ik altijd bang dat mijn partner op een zeker moment zou vertrekken. Het opmerkelijke is dat nu ik weer single ben, de angst voor verlating ook weg is. Ik ben dus niet zozeer bang om alleen te zijn, wel om liefde en het gevoel van verbinding te verliezen.

De illusie
En daar ligt de crux. Ik ben bang om iets te verliezen wat er eigenlijk niet is of nooit was. Ik wil me zo graag verbonden voelen met een partner, met mijn kinderen, familie en vrienden, maar in werkelijkheid voel ik me zelfs in het samenzijn, soms zo alleen. Een relatie geeft me dus alleen de illusie van verbondenheid, door de liefde die ik op dat moment ontvang van mijn partner. Maar dit gevoel zal altijd tijdelijk zijn, omdat ik de verbinding met mezelf niet voel en mezelf die liefde niet geef.

Maar hoe doe je dat dan? Verbinden met jezelf? Jezelf liefde geven? En hoe voorkom je dat het een grote ego-show wordt, waarbij je alleen nog maar oog hebt voor wat jij wilt zonder rekening te houden met een ander?

Zelfliefde
Ik las een artikel over het vergroten van je gevoel van eigenwaarde, als sleutel tot meer zelfliefde. Het klinkt logisch om hiernaar te streven, maar eigenlijk jaag je hiermee impliciet een betere versie van jezelf na. Je mag niet onzeker zijn van jezelf, dus ga je werken aan meer eigenwaarde. Als het dan niet lukt om meer zelfverzekerd te zijn, baal je van jezelf. Terwijl zelfliefde volgens mij gaat over het accepteren van je minder mooie kanten, van je nare gedachten en gevoelens, zonder jezelf te veroordelen.

Compassie voor jezelf  
Het is oké dat je soms onzeker bent. Iedereen maakt zich weleens druk over zij wel leuk of knap genoeg is. Het is vooral vervelend dat je je soms zo voelt en daar mag je aandacht aan schenken door bewust te voelen. Misschien gaat de onzekerheid gepaard met verdriet uit het verleden of je bent boos op jezelf omdat je vindt dat je niet genoeg sport of te vaak ongezond eet. Probeer of het lukt om die boze gevoelens om te zetten naar compassie voor jezelf. Het is even niet gelukt om goed voor jezelf te zorgen. Het is rot dat je daardoor nu niet lekker in je vel zit, maar iedereen laat weleens de touwtjes vieren. Je kan gewoon de draad weer oppakken. 

Oud beschermingsmechanisme
Om al die gevoelens er te laten zijn is het nodig om in verbinding te zijn met jezelf. Voor mij is dat nog altijd niet vanzelfsprekend. Zeker in stresssituaties heb ik de neiging om te verdwijnen in mijn eigen gedachtewereld. Ik vertrek als het ware uit de situatie, uit het contact met mezelf en anderen. Ik voel op dat moment de signalen in mijn lichaam niet en gevoelens zijn verdoofd. Het is een oud beschermingsmechanisme dat ik mezelf als kind heb aangeleerd waar op zich niks mis mee is. Wanneer het leven me overweldigt, vind ik het best prettig om 'er even niet te zijn'. Voor een deel doe ik dit onbewust, maar deels ook bewust. Zo zoek ik vaak afleiding, zoals scrollen op Facebook. Ik word er eigenlijk niet blij van, maar het is een manier om nare gevoelens te versluieren onder een laag oppervlakkig vertier.

Intunen
Het vraagt dus nog aandacht om in te tunen bij mezelf, maar ik oefen nu vaker met stil zijn en opmerken wat er in me opkomt: gevoelens, gedachten, verlangens. Ik vertrouw erop dat mijn intuïtie of innerlijk weten (en anders wel mijn wishful thinking) weet wat goed voor mij is. Ik committeer me aan het gewoon blijven zitten met mijn emoties en niet te vluchten in Facebook, tv, eten, drank en uitgaan. En ik merk nu al, nu ik het verzet heb opgegeven, dat mijn angst niet mijn vijand is. Ze helpt me juist. Doodsangst bijvoorbeeld, zet levensangst in perspectief. Ik weet nu dat ik niet bang hoef te zijn voor verlating: 'Er zijn ergere dingen, ik ga niet dood.' Door zo te denken en angst niet te bestempelen als iets negatiefs dat weg moet, wordt het direct minder hevig.

Wil je ook leren hoe je oude pijn kan helen? Ik kan jou helpen!