Thank you

Ik zet het glas aan mijn mond en neem een slok rode wijn. De warmte verspreidt zich via mijn slokdarm naar mijn armen en benen. Ik weet niet of het door de wijn komt, maar ineens overvalt het me. Ik voel me gelukkig. Vervuld in plaats van leeg, een gevoel van pure liefde, een moment waarin al mijn angsten wegvallen, een rustig hart.

Dankbaar

Ik kijk om me heen en zie mensen lachen en praten. Dankbaarheid overspoelt me. Ik zie mijn vriendinnen die mij met één blik begrijpen en ineens voel ik me zo geliefd. Ik tel mijn zegeningen en het zijn er veel: ik ben dankbaar voor de hechte band met mijn zussen, voor het leven dat nieuwe kansen biedt, voor oude en nieuwe liefdes, die meelopen op mijn pad. En het meest van alles ben ik dankbaar voor de kinderarmpjes om mijn nek en een stemmetje dat fluistert: 'ik hou van jou, mama'.

En dan valt plotseling het kwartje: dit is de sleutel tot geluk, dankbaarheid.

Het is zo simpel en ik vraag me af waarom ik het niet eerder zag. Altijd maar streven naar iets in de toekomst, altijd meer willen of het anders willen, terwijl het geluk al die tijd voor het oprapen lag. Ik kon het gewoon niet zien, het was bedekt met een laag angsten, onzekerheid en zelfafwijzing. En nu (al is het voor heel even) besef ik me: ik ben goed zoals ik ben. Ik moet wel iets goed doen als deze bijzondere mensen in mijn leven willen zijn. Het gevoel blijft nog een poosje bij me en dan vervliegt het weer.

In wezen volmaakt

Volgens Jan Geurtz, auteur van 'Verslaafd aan liefde', is ieder mens in wezen volmaakt, maar wordt onze identiteit gevormd door het niet herkennen van onze eigen volmaaktheid. Tijdens het opgroeien leren we dat we moeten voldoen aan regels en voorwaarden om liefde te mogen ontvangen van onze ouders en omgeving. Hierdoor ontstaat een negatief geloof, een gevoel van niet goed genoeg zijn zoals we zijn. Om afwijzing te voorkomen gaan we vervolgens proberen om aan regels te voldoen, maar we staan voor een onmogelijke taak. Vervolgens worden we toch afgewezen of we wijzen onszelf af. We worden afhankelijk van erkenning en bevestiging van anderen buiten onszelf.

Contact herstellen

Dit doorbreken kan volgens de auteur alleen door het contact te herstellen met wie je werkelijk bent, door je veilig te voelen bij jezelf en ervaren dat je het geluk zelf in je draagt, waardoor je niet meer afhankelijk bent van anderen om jou gelukkig te maken.

En zo voelde ik me, even zielsgelukkig, in dat moment met mijn glas rode wijn, verbonden met 'mijn volmaakte ik', onafhankelijk en vrij. Ik weet dat ik nog een berg werk te verzetten heb om dat geluksgevoel in mezelf te blijven ervaren, want ik ben heus niet ineens helemaal zen. Het is een illusie dat ik me vanaf nu altijd zo euforisch zal voelen, want er blijft altijd iets te wensen over. Toch is er iets veranderd, want ik weet nu dat geluk veel dichterbij is dan ik denk en dat ik weer terug kan gaan naar dat gevoel.

Ik voel me dankbaar. Dankbaar voor deze levensles en de kans om het geleerde daadwerkelijk te integreren in mijn leven.

Op eigen benen staan

Wellicht komt jij ook op dit punt in jouw groeiproces. Het wordt tijd om op eigen benen te staan, nadat je nieuwe inzichten hebt geleerd en hebt geoefend met nieuw gedrag. Je hebt je ontwikkeld vanuit het verlangen naar een oplossing voor je problemen. Wellicht moest je onderweg bezwaren wegnemen en illusies doorprikken. Misschien ging je door een diep dal? Hoe dan ook ervaar je het geleerde als een onderdeel van jezelf omdat je oude pijn geheeld hebt en meer in contact bent met jouw binnenwereld. Je zal hierdoor nooit meer dezelfde persoon zijn als voor jouw reis. En mocht je toch nog eens terugkeren op een van de gepasseerde stations, heb je genoeg bagage om te kiezen of je er wil blijven of verder gaan.